Boşanma sonrası çalışmak zorunda kaldım. Kızımla kuvvetli bağlarımız vardı. Kızım doğduğu andan beri melankolik bir yapıya sahip kendimi sorumlu hissediyorum. Karnıma düştüğü andan beri sorunlarım onu içli bir çocuk yaptı sanıyorum.Kuzumu hiçbirşey yansıtmadan büyüttüm.Tabi boşanmayla anne baba çocuk üçlemi dağılınca ne kadar iyi olursak olalım o bu üçlünün olmayışının eksikliğini duydu hep.Şimdi durumun farkında kabulde etti. Annesi yeni hayata başlıyacak, evleniyorum ama kuzumuda bu hayata hazırladım. O da benimsedi ve sevdi tek istediği aile olmak. Anne baba çocuk olmak ama az bir zaman kaldı evliliğe. Bu arada annesiyle vakit geçiren çocukları kıskanıyor, bundan dolayı kenara çekiyor kendini yada ağlıyor. Çocuklarıyla vakit geçiren bir yakınımız görse keşke sen benim annem olsan diyormuş. Ben kahroluyorum.Ona işten sonraki zamanlarda vakit ayırıyorum. Tamam ama benim kızım 2,5 yaşına kadar anne kız başbaşa olan hayatımız ve zamanlarımızdan başka birşeyle mutlu olmuyor.Hafta sonları ben evdeyken kaliteli geçireceğimiz zaman beni bırakıp dedesi yada anneannesiyle başka bir eylem yapabiliyor. Ben çalışmak zorundayken bu duygusal olaylara ve içerlemelerede engel olamıyoruz. Ne yapmalıyım? Lütfen bana yardım edin.