sevgili anneler ben dondum. sinavlarim sukurler olsun ki iyi gitti , yolunda gitmeyen bi cok seyle birlikte , size anlatmak istedigim sey su cep telefonu kullanmaya basladigim zamandan bu yana hic teknolojinin azizligine ugramamistim ilk oldu ama anladigim sey teknoloji azizlige ugratabiliyor belki ama insanlarin icindeki yardim etme sevgi ve merhanmetin bitmis oldugunu gormek beni husrana ugratti cok uzgunum, bi ilcede yasiyorum sehirin dogusunda calisiyorum ama evim batisina yakin ve batisinda otobusten inmek daha cabuk eve ulasmak demek bende oyle yaptim indim bu tarafta tanidigim kimse yok yorgunum halsizim ve basim donuyordu tansiyonumla ve kalbimle alakali problemim asikar cantamdan telefonu cikarttim bingo sarjim bitmis , kartli telefon buldum bozuk yuruyecek mecalim yok tel karti aldigim dukkandaki kadindan yardim istedim telefonu yokmus bahane , sonra iki tane turk olduklarindan emin oldugum kiz gordum cok rica ettim tesadufki her ikisininde karti yokmus gene bahane , daha sonra annemin bi arkadasinin kizinin oralarda bi yerlerde calistigi aklima geldi ve o magazaya gittim kiz o anda yokmus bi telefon edebillmek icin beni yarim saat beklettiler alt tarafi sehirler ici bi arama yapip beni al dicem esime , neyse kiz geldi ben o anda koptum hepsi birikmis agliyorum ama nasil hickira hickira hic bi seye degil insanligin bu duruma gelmis olmasina ben gercekten duyarli bi insanim yardimseverim oglumda ayni benim gibi bu yuzdendirki biz hep kaybediyoruz sanirim ,ve sonunda arayabildim esimi ,yani bumudur bu hale mi geldi insanlik pes diyorum evlat yetistirirken duyarli sevgi dolu cocuklar yetistirmek guzel olan asil olan bize yakisan yarinlara hayilli evlatlar birakmak param olmasin insanligim olsun...