Size dün yazmıştım. Evet, yüzüne vurmanın daha kötü olacağını ben de düşündüm. Hem ben gururuma yediremem hem de o suçluluk hissiyle bana daha uzaklaşabilir diye. Fakat şu an bu yükü tek taşıyorum. İçim kan ağlarken ona bir şey yokmuş gibi davranıyorum. Yakın olduğumuz zaman biraz iyiyim. Sabah uyanınca gerçek yüzüme çarpıyor. Bebeğime yansıtacağım diye korkuyorum. Bu nasıl adalet? Onun saçma bir şey için riske attıklarına ben kıyamıyorum. Zaten yeni bebekle zor bir zaman atlattım. Bu psikolojiyle bir de onun düştüğü boşluğu anlayıp toparlamaya çalışıyorum. Facedeki paylaşımlarımda içimi yansıtıyorum bir tek. Bu şekilde de ilişkimizin içtenliği samimiyeti sarsılıyor. Sanki içimdekileri söyleyemeden. Sevgisini kaybettim mi diye korkuyorum. Öfkeleniyorum nasıl yapar diye. Güvenim yıkıldı, yüzüne haykırmak istiyorum. Vicdanı sızlasın. Yaramı gel sar demek istiyorum. Böyle bir şey olmamış gibi davranmak çok yoruyor beni. O çabalasın istiyorum. Hiç eskiye dönemeyecek miyiz, samimi ilişkimize diye korkuyorum. Belki de zaman gerek.