Anne olmak ne zor zanaatmış. 18 aylık oldun bebeğim. Dün gibi geçti sanki günler. Seni ilk hissetmeye başladığım zamanı hatırlıyorum da. Hayatımda beklide hissettiğim en güzel duyguydun sen. Sonra doğdun minik ellerin , minik ayakların zamanla büyüdü . Artık hayatta kendimi yalnız hissetmiyordum. Yaşadığım şehirde baban dışında bir dostum daha olmuştu. Sen benim hayata bakış açımı , insanlara olan tutumu , hayvanlara olan sevgimi kısaca her şeyimi değiştirdin. Ben aslında yeniden doğdum. İşe giderken senden her ayrılışımda içimde hissettiğim o tarif edilmez acı ve vicdan duygusu bugün nasıl arttı bilemezsin. Birkaç gündür biraz kırgınsın. Onun verdiği yorgunluk ve halsizlik senin bedenini öyle hırpalıyor ki sende kendini korumasız hissederek bana sığındın. Ama baktın ki annen gidiyor. Buna nasıl karşı koyabilirdin. Kendini yerden yere attın. Evet ilk kez seni bu kadar üzgün ve çaresiz gördüm. İnan bana annen seni bu hayattaki her şeyden daha fazla seviyor. Ve seni korumaya yaşamı elverdiği sürece devam edecek. Ama hayat bize maalesef bir takım görevler veriyor. Biz bunları yine hayata olan borcumuzu ödemek için yerine getiriyoruz. Senin ise burada yerin öyle ayrı ki maddiyat zaten bunun beklide en sonunda. Vicdanım bu sabah bana bırakıp gidemezsin dedi. Ama maalesef gitmek zorundaydım. Bana sakın kızma olur mu. Akşam ben seni yine kollarıma alacağım ve senin en sevdiğin şakaları sana yapıp o güzel yüzünün gülmesini sağlayacağım.Seni seviyorum minik meleğim.