msgurel Annenin Doğum Hikayesi

Doğum Boyu: 56
Doğum Kilosu: 3.500
Doğum Tipi: Sezaryen
Hastane: Gölcük Devlet Hastanesi
Doğum hikayeleri başlığına katkıda bulunmak istedim :))
Şaka bir yana bir arkadaşınkini okudum ve "yazılan şey unutulmuyor" fikri hoşuma gitti ve bende paylaşmak istedim..
Bizim Yusufumuz evliliğimizin 10.ayında "işte buradayım" dedi.Hepiniz o testdeki çift çizginin yaşattığı mutluluğu bilirsiniz.Doğupta kucağına almışsın gibidir o sevinç.
Hamileliğim çok rahat geçti,normal doğum istediğim için hayatımda yürümediğim kadar yürüdüm ama bunun faydasını doğum sonrası kilolarını verince gördüm.Tam olarak 39. haftada rutin NST kontrollerinde bebeğin hiç hareket etmediğini fark etti doktor yarın tekrar gel, birşeyler yiyipte gel bakalım" dedi.Ertesi gün yine gittik ama bende hareketlerinin bariz olarak durmaya yakın olduğunun farkındayım ama büyüdüğü ve yer sıkıntısı olduğu içindir diye düşünüyordum.Taki doktorumuz pat diye "bebekte bi sıkıntı var fetal distres dedikleri naneden yani almamız lazım !! Efendim ? almak derken?
Ameliyata yani.. Haydaaaa pat diye ameliyat olmam gerektiğini öğrenince başladım ağlamaya ama sonradan başıma gelenleri bilsem Amenna dermişim :)
Eh hade yapacak bişe yok tamam dedik yarım saaat içerisinde çantamızı alıp kayıt işlemlerini yaptırdık.Kaydı yapan hemşire "seni epidural sezaryan yapacaklar" dedi.. ben aynen "Neeeyyyyy??"
Yok arkadaş ben canlı canlı kestirmem kendimi dedim oda "aşağı git görürsün didi :D
Ameliyat kıyafetini giy,o iğrenç sondayı taksınlar,ameliyathaneye git doktorun gelsin (tüm bu süreçte hüngür-foşurt ağlıyorum) "senin açlık süren yeterli olmadığı için tam narkoz veremeyiz bu riskli"
Hayatımda o kadar korktuğumu ve kalp atışımın ışık hızına çıktığını bilmiyorum.Ben yalvarıyorum doktora "Nolur beni kesmeyiiiinnn"
Oda şaşırdı "yahu ne demek ben senin canını yakarmıyım bu bebeğin 6 saatlik vakti varmı belli değil,kaybetmeyi göze alırmısın" falan diyor ama ben kafamda bazı contaların korkudan yandığını o an hissettim...:)
Çünkü çok fazla korku-gerilim-bilimkurgu filmi izlerim ve severim ve kendime aynen şunu söylüyordum "Allah'ım işte Texas Katliamı,
İşte Hostel filmi gibi beni bağlayıp canlı canlı işkence edecekler :) :) :)

Yani herşey bitip bebeğimizi alıp eve gelmemizden sonraki 2 yıl boyunca bende bir doktor fobisi,bir alet korkusu fobisi ortaya çıktıki ne dişçiye gidebiliyorum bırakın doktora gitmeyi kuaföre bile sıkıntılı gidiyorum zavallı kızın aletlerini görünce rengim kaçıyor hani cımbızdı,makasdı falan o derece..
Bu durumu ancak terapi seansları ve muhteşem bir insan olan diş doktorumun tıbbi hipnoz dediği yöntemle aşabildim..
Yinede hala bile içimde az bir heyecan oluyor doktora gitmem gerektiği zaman..

Neyse sadede gelirsek eğer epidural sezeryan şekli tam anestezi almaya göre daha az zararlı özellikle bebek için çünkü benim daha ayaklarım uyuşmadan bebek doğmuştu düşünün.Bu arada ameliyat esnasında neden bebeğin sıkıntıya girdiğinide öğrendik Kordon boyu çok kısaymış ve büyüyüp arkasına sıkıştırdığı için yeterli beslenemeyecek hale gelmiş..

Şuanda 2,5 yaşında ve kardeş düşünmeye başladık görüyorsunuzki hiç bir korku ve kötü hatıra kalıcı değil :)

Herkesin bebeklerine ve ailelerine uzun,sağlıklı ömürler diliyorum..

Hoşçakalın ;)