bu sabah yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum.sabah ekmek almak için bakkala indim ve okulun karşısında oturuyor olmamdan muzdarip iki bayan öğretmen de hemen arkamdan poğaça vs. almak için bakkala girdiler.bir tanesi gayet enerjik,etrafına neşe saçar bir şekilde cıvıl cıvıl yaptı alışverişini,diğer yaşını başını almış hanımefendi ise hayatın tüm yükünü omuzlarında taşırmışcasına beş karış suratla,burnundan soluya soluya alacağını aldı ve çıktı.
şimdi beni düşündüren konu şu,bahsi geçen okul ilköğretim okulu olduğu için söylüyorum,buraya giden yavrucuklar hayata yeni atılan,ilk öğrenme deneyimlerini yaşayan taptaze beyinler.bu çocuklara hayatı 'girdiği ortamda insanlara bir günaydın demekten bile aciz,hadi o da bir yana tebessüm etmeye etmeye yüz mimiklerini bile kaybetmiş,benim bile gördüğümde arkama bakmadan kaçasım gelen' bu müstesna hanım mı öğretecek.
burada pek çok öğretmen arkadaşımız var,sizler bana bi söyleyin,öğretmenlik sadece matematik-türkçe öğretmekten mi ibaret?o bayanla aynı ortamda bulunduğum birkaç dakika içinde benim bile psikopat olasım gelmişken yetiştirdeği çocuklar ileride nasıl bir ruh haline sahibolacaklar acaba.bir öğretmen aynı zamanda hayatı öğretmekten de mükellef değilmidir.hiç tanımadığı bizler bile az sonra dayak yiyecekmiş gibi hizaya geçtiğimize göre okuttuğu öğrencilerin vay haline diyorum ve bu saygı değer öğretmenimizin regl gününe denk gelmiş olmayı diliyorum.