Merhabalar, 13 aylık bir kızım var ve ben istemeden de olsa 2 aylık hamileyim. İstenmeyen bir gebelik yaşıyorum, kızım çok küçük ve üstelik zaten başka çocuk istemiyordum. Bütün bunları düşününce ruh halim nasıldır tahmin edebliyorsunuzdur. Haftasonu ailelerimizin yanındaydık kendimi daha iyi hissedeceğime daha kötü hissetmeye başladım, her duyan gibi onlar da beraber büyürler ilerde rahat edersin diyor ama ekliyor bundan sonra dikkat et. Yahu anlamıyorum hadi benim annem tamam bana söylüyor normal, e peki kayınvalideme ne oluyor o da bana bundan sonrasına dikkat et diyor, e o da oğluna söyleyiversin canım, ben bu işi tek başıma mı yapıyorum, oğlunu mu ayartıyorum, ya da ikimize hitaben söylesin dikkat edin diye. Sonra çevreden gelen tepkiler aaaa niye dikkat etmemişler???? Kendimi hiçbirşeyden haberi olmayan, cahil, bilinçlendirilmesi gereken, sürekli hamile kalan Anadolu insanı gibi hissediyorum. Ben 6,5 yıllık evliyim, daha önce başıma böyle birşey gelmedi, kızımı isteyerek yaptık, öncesinde ne bir düşüğüm ne de bir kürtajım falan var. Tamamen kaza ve sanırım Allah'ın takdiri bize peşpeşe iki çocuk yazmış, işte kader tam da buna deniyor olsa gerek. Kızımın gece uykusuzluğu ve çok hareketli bir bebek oluşu beni çok yorduğu ve yıprattığı için eşimle o kadar ender vakit geçiriyoruz ki (malum anlamda) Buna rağmen hamile kalmam aslında tam anlamıyla bir mucize, böyle düşünüp kendimi rahatlatmak istiyorum ama zor, kızıma da haksızlık yapmışım gibi geliyor. OFFFF OFFFFFF çok karışık duygular içindeyim, beni rahatlatacak birşeyler söyleyin arkadaşlar.